Κάστρο Πάτρας #1053

Περιγραφή

Μετά τον καταστροφικό σεισμό του 551, ο βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός κατασκεύασε το φρούριο χρησιμοποιώντας προχριστιανικά οικοδομικά υλικά.

Μετά από αυτό, το φρούριο ήταν συνεχώς υπό κατοχή μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολιορκήθηκε από Σλάβους, Σαρακηνούς, Νορμανδούς και πολλούς άλλους κατά τη βυζαντινή εποχή, αλλά ποτέ δεν υπέκυψε. Συγκεκριμένα, στον πολιούχο της πόλης, Άγιο Ανδρέα, πιστώθηκε η νικηφόρα απόρριψη μιας μεγάλης πολιορκίας το 805 μ.Χ. από τους Άραβες και τους Σλάβους.
Καταλήφθηκε από τους Φράγκους το 1205, κατά τη διάρκεια της Δ' Σταυροφορίας, και το ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο δημιουργώντας μια τάφρο γύρω από τις τρεις πλευρές.

Ο τοπικός Λατίνος (Καθολικός) Αρχιεπίσκοπος το έλαβε ως εγγύηση από το Πριγκιπάτο της Αχαΐας το 1278 και το 1408 ο Πάπας το μίσθωσε στους Ενετούς για περίοδο πέντε ετών. Το φρούριο κρατήθηκε από τον Λατίνο Αρχιεπίσκοπο μέχρι το 1430, όταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Δεσπότης του Μοριά και τελευταίος Βυζαντινός αυτοκράτορας, το απέκτησε και επισκεύασε εκτενώς τα τείχη.

Αφού έπεσε στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων το 1458, η ακρόπολη χρησίμευσε ως ένα από τα κύρια προπύργια τους στην Πελοπόννησο κατά την Τουρκοκρατία. Κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Μορέα το 1687, οι Ενετοί κατέλαβαν το φρούριο και το κράτησαν έως ότου οι Τούρκοι ανακατέλαβαν τον Μορέα το 1715.